O Διάβολος με το Κηροπήγιο, Δ' (απόσπασμα)
Αφήστε με, λοιπόν, μπορώ να πεθάνω το ίδιο καλά και χωρίς εξεγέρσεις,
η υγρασία έκανε κατοχή στην πόλη, κι οι ψευδομάρτυρες απλώνουν το χέρι
τους στη φωτιά
σα να πετάνε ένα ευαγγέλιο. Κι όλα τα σχέδια για τη μεγάλη απόδραση
κλεισμένα σ' ένα μικρό άχρηστο κουτί,
έτσι που αν το άνοιγαν δε θαβρισκαν παρά λίγο χιόνι από έναν αξέχαστο,
παιδικό περίπατο -
με τέτοιες απάτες επιζεί κανείς!
Ήταν ένα αξέχαστο δειλινό, ακουμπισμένος στους βιβλικούς μαστούς
της χοντρο-Τερέζας
διάβαζα Ντοστογιέφσκυ - ονειρευόμουν ένα θάνατο όλο αφέλεια, ή να
πονέσω τόσο πολύ
που ο Θεός να υπάρξει, κρατούσα την ασετυλίνη στην είσοδο του επαρ-
χιακού θεάτρου,
μα η τραγουδίστρια είχε χάσει τη φωνή της κι έψαχνε κάτω απ' τις κα-
ρέκλες,
ήμουν ένας νάνος σε μεγέθυνση, ένας ευνούχος που κολυμπάει μες στον
καθρέφτη,
αλκοολικός γιατί έτσι θέλησαν, όπως πετάνε ένα έμβρυο μες στο οινό-
πνευμα,
ενώ οι συνταξιδιώτες μου καπνίζουν, ανύποπτοι, την πίπα τους
σαν ένας ήρεμος εφιάλτης.
Κι ύστερα, κάθε φορά που κάποιος μπαίνει στη ζωή σου,
είναι σα να σου παίρνει μια ακόμα βελόνα γραμμόφωνου, ώσπου, τελικά,
πρέπει να τραγουδήσεις μόνος σου...
Ο Διάβολος με το Κηροπήγιο, Αθήνα: Κέδρος, τρίτη έκδοση, 1984.
Πίνακας: Salvador Dali, Study for the Dream Sequence in Spellbound, 1945, λάδι σε μουσαμά.
